حسرت امشب آه بی تأثیر روشن می کند

رشتهٔ شمعی به هر تقدیر روشن می کند

چون چراغ گل که از باد سحر گیرد فروغ

زخم ما چشم ازدم شمشیرروشن می کند

بر بیاض صبح منقوش است نظم و نثر دهر

موی کافوری سواد پیر روشن می کند

چون بنای موج پرداز از شکستم داده اند

معنی ویرانی ام تعمیر روشن می کند

ای شرر مفت نگاهت جلوه زار عافیت

روزگار آیینهٔ ما دیر روشن می کند

بی ندامت حلقهٔ ماتم بود قد دوتا

نالهٔ شمع خانهٔ زنجیرروشن می کند

گر خیال آیینه دار اعتبار ما شود

صورت خوابی به صد تعبیر روشن می کند

گرمی هنگامهٔ امکان جلال عشق اوست

آتش این بیشه چشم شیر روشن می کند

بگذر از صیادی مطلب که صحرای امید

خانهٔ برق از رم نخجیر روشن می کند

بیدل از فانوس، زخم عافیت را نور نیست

شمع پیکانی در اینجا تیر روشن میکند